قابل درمان هستند، حتی شایعترین سرطان ها مانند سینه، پروستات،رحم و روده اگر به موقع تشخیص داده شوند.
 
به نقل از وزارت امور خارجه امریکابه مناسبت ماه اکتبر:

از هر هشت زن در ایالات متحده یک زن به سرطان سینه مبتلا می شود. به مناسبت بزرگداشت ماه افزایش آگاهی درباره سرطان سینه، کاخ سفید اکتبر نهم به رنگ صورتی درآمد؛ رنگی که نماد بین‌المللی آگاهی‌بخشی درباره سرطان سینه است. آیا شما هم کسی را می شناسید که به این بیماری دچار شده باشد؟ برای پیشگیری از گسترش این بیماری، توصیه شما به زنان و دختران جوان چیست؟

بررسی سرطان پروستات در مردان بالای پنجاه سال یک ضرورت است.

سرطان پروستات یکی از شایع ترین سرطان های مردان است که بیشتر در مردان بالای پنجاه سال بروز می کند. بنابراین مردان پس از رسیدن به سن 50 سالگی بایستی از نظر سرطان پروستات بررسی شوند. پروستات غده ای به اندازه ی یک گردو است که در زیر مثانه ی مردان قرار دارد و مایعی را تولید می کند که اسپرم ها در آن شناور می شوند. در صورت بزرگ شدن این غده، ممکن است به لوله ی مجاری ادرار فشار وارد شده و سبب کاهش و آهستگی جریان ادرار شود. البته همیشه افزایش اندازه ی پروستات، نشانه ی سرطان نیست و می تواند طبیعی باشد که برای اطمینان بایستی با پزشک مشورت نمود. علت واقعی ایجاد سرطان پروستات مشخص نیست اما افزایش سن، سابقه ی ژنتیکی سرطان پروستات در خانواده، کم بودن فعالیتهای فیزیکی و رژیم غذایی حاوی چربی بالا و یا فیبر کم را از عوامل تاثیر گذار در ایجاد این سرطان می دانند.

سرطان پروستات در واقع رشد سرطانی پروستات است که علایم آن در مردان متفاوت است. در برخی هیچ علامتی دیده نمی شود و در برخی سبب مشکلات ادراری می گردد. معمولا حدود 30% بیماران مبتلا به سرطان پروستات جان خود را از دست می دهند.

برای تشخیص سرطان پروستات از تست آنتی ژن اختصاصی پروستات یا PSA استفاده می شود. PSA به وسیله ی پروستات تولید می شود و بصورت طبیعی در حد کمی در خون مردان وجود دارد. میزان بالای PSA می تواند احتمالن نشانه ی وجود سرطان پروستات باشد. در مردانی که عفونتی در پروستات دارند نیز ممکن است PSA افزایش یابد. جواب این تست همیشه قطعی نیست و باید معاینات دیگر توسط پزشک انجام شود تا نتیجه تعیین شود.

اگر سرطان پروستات تشخیص داده شود و در بدن پخش نشده باشد معمولن جراحی و برداشت پروستات (پروستکتومی) و اشعه درمانی از اقدامات درمانی بخصوص برای سنین پایینتر هستند. اقدامات درمانی توسط پزشک با توجه به سن بیمار و نوع سرطان تعیین می گردند.
در کانادا سرطان پروستات بسیار شایع است و حدود 25% کل سرطانها را در مردان شامل می شود. در سال 2013، 23600 مورد جدید از سرطان پروستات در کانادا شناسایی شده است و 3900 نفر از آنها جان خود را از دست داده اند.

با توجه به هشدارها و نیز انجام آزمایشات غربالگری و ابداع اقدامات درمانی جدید میزان مرگ و میر این بیماری در سالهای اخیر کاهش یافته است. توصیه می شود که مردان بخصوص پس از 50 سالگی، بررسی پروستات را در چکاپ پزشکی سالانه خود بگنجانند.

در این خصوص پیشنهاد می شود با توجه به سطح توان مالی مان بیمه هایی نظیر بیمه بیمارهای سخت اختیار کنیم، این بیمه به صورت های مختلف می تواند تا سقف 2.000.000 دلار معاف از مالیات را پوشش دهد. مبلغ قرارداد در صورت تشخیص به بیماری توسط پزشک ، از طرف شرکت بیمه، به فرد بیمه شده پرداخت خواهد شد. این بیمه به دوره زمانهای متفاوت نظیرقرارداد سالانه – 5 ساله – 10 ساله – 20 ساله و تمام عمر قابل اختیا ر است. و حتا با برگشت پول در صورت عدم بیماری به بیمه شده پرداخت می شود. بیمه بیماری های سخت از کودک تا بزرگسال را در بر می گیرد. در مدلی از این بیمه نامه فرد تنها کافی است در یک دوره کوتاه مدت نظیر 10 سال پرداخت کند و بدون هیچگونه پرداختی دیگر ، تمامی عمر بیمه باشد.

ایرانتو

 او کوچک‌ترین عضو جمعی است که باقی اعضایش، وارد چهارمین دهه زندگی‌شان شده‌اند. فرزند آرام شما که هنوز سنش دو رقمی هم نشده، به محض ورود به چنین جمعی، آدمی دیگر می‌شود. تمام رفتارهایی که همیشه در مقابلش منع می‌کردید را از خود بروز می‌دهد و دوست دارد به تک‌تک مهمان‌ها و تمامی وسایل صاحب خانه، صدمه بزند.

اما چرا فرزند همیشه مودب و آرام شما، در مهمانی به یک غول کوچولو تبدیل می‌شود و هرکار می‌کنید، نمی‌توانید مانعش شوید؟ علم روانشناسی می‌گوید، گاهی بچه‌ها، نیاز به جلب توجه دارند اما این نیاز را، همیشه با تقاضای مستقیم توجه از والدین طلب نمی‌کنند. نشان دادن رفتار‌های مخربی که واکنش دیگران را در پی دارد هم یکی از راه‌هایی است که بچه‌ها از طریق آن، نیاز به مورد توجه قرار گرفتن را بیان می‌کنند.


خودتان مقصرید

اگر والدین در خانه رفتار‌های سختگیرانه‌ای داشته باشند و به کودک‌شان اجازه حرکت و کودکی کردن ندهند، احتمالا فرزندشان در حضور دیگران به راه‌های مخربی برای جلب توجه متوسل می‌شود. جیغ زدن، تخریب کردن، رفتارهایی که حتی برای خود والدین هم عجیب هستند، همه از کودکانی سر می‌زنند که به خاطر سخت‌گیری‌های والدین‌شان، در خانه محدود هستند و در حضور دیگران، می‌خواهند همه محدودیت‌ها را از بین ببرند و رفتار والدین‌شان را تلافی کنند. معمولا والدین خیلی جدی، توجهی به نیاز فرزند‌شان به جلب توجه نشان نمی‌دهند و با محروم کردن آنها از توجه، باعث ایجاد واکنش‌هایی از طرف فرزند‌شان می‌شوند. بچه‌ها هم با دیدن بی‌توجهی دیگران نسبت به این نیاز، چنین رفتارهایی را بروز می‌دهند و عمدا کاری می‌کنند که همه نگاه‌ها به سمت آنها خیره شود.

مشخص کردن جایزه قبل از انجام یک کار، یعنی باج دادن و باج دادن گره‌ای از مشکلات رفتاری کودکان باز نمی‌کند. اما اگر والدین بعد از آنکه فرزندشان رفتار درست را نشان داد، بدون وعده قبلی به او پاداش بدهند، می‌توانند رفتارهای خوب را در او تقویت کنند. مطمئن باشید که او بعد از دریافت پاداش پیش‌بینی نشده به خاطر رفتار‌های خوبش، دیگر انگیزه‌ای برای نشان دادن رفتار‌های مخرب پیدا نخواهد کرد.

کار از کجا خراب شده؟

با این مشکل بچه‌ها هم مثل هر مشکل دیگری باید برخورد کرد. «پیدا کردن ریشه مشکل» اولین کاری است که والدین باید انجام دهند. اول باید مشخص شود که چرا کودک این کار را انجام می‌دهد. والدین باید از خود بپرسند چرا بچه این کارها را می‌کند؟ آیا او را به زور آورده‌اند و فرزندشان با حضور در این جمع مضطرب می‌شود؟ آیا رابطه خوبی با  اهالی آن مهمانی ندارند؟ آیا قبل از مهمانی، با او دعوا و کج خلقی شده است؟ در این صورت احتمالا او با نشان دادن این واکنش‌های عصبی، به دنبال تلافی است.

چند ساعت آزادی

شاید در روزهایی که کودک با والدینش تنهاست، به دلیل اینکه می‌داند هر کسی مشغول کار خودش است، با خود بازی می‌کند و رفتار مخربی را نشان نمی‌دهد. اما زمانی که مهمان می‌آید یا او با خانواده‌اش به جمعی غریبه وارد می‌شود، در حضور دیگران مقررات را رعایت نمی‌کند، چرا که می‌داند والدین هم در حضور دیگران با او برخورد همیشگی را نمی‌کنند. او این شرایط را به عنوان فرصتی برای استقلال و نشان دادن اینکه من هم می‌توانم کاری بکنم، تلقی می‌کند. فضای مهمانی، برای او فضای لجبازی است. معمولا این بچه‌ها یاد گرفته‌اند که پدر و مادر در حضور دیگران واکنش‌های همیشگی را نشان نمی دهند. چنین کودکی تنها به دنبال جلب نگاه والدین است. برای او مهم نیست که این نگاه همراه با خشم باشد یا مهربانی. او حتی به جلب توجه منفی هم راضی است و از این‌که آدم‌ها، حتی برای نصیحت یا دعوا کردن سراغش می‌آیند و با او حرف می‌زنند، لذت می‌برد.

خانواده‌ها باید برای رشد و پرورش فرزندان‌شان به دو متخصص مراجعه کنند. یکی پزشک کودک و دیگری روانشناس کودک. خوشبختانه امروزه همه بچه‌ها، پزشک کودک خود را دارند و اگر والدین با انتخاب یک مشاور، از فرزند‌شان مراقبت کنند، با مشاوره و دریافت توصیه‌های ساده، دیگر نگران تقویت رفتارهای اشتباه در فرزند‌شان نخواهند بود.


هم جدی، هم مهربان

بعد از ریشه‌یابی مشکل و برطرف کردن دلیل اصلی، والدین باید برای اصلاح این عادت که در کودک ریشه دوانده، تلاش کنند. آنها باید دایره‌ای از رفتار قاطعانه و مهربان را در نظر بگیرند و بر اساس آن عمل کنند. در این شرایط نه باید به کودک باج داد و نه باید با سخت‌گیری بیش از حد، این تصور را در او ایجاد کرد که دیگر کسی دوستش ندارد. یادتان نرود که تحقیر کودک به خاطر اشتباهاتش، عزت نفس او را پایین می‌آورد و به شکلی اغراق شده، این احساس را در او ایجاد می‌کند که دیگر جایی در دل دیگران ندارد. اگر بچه‌ها گمان کنند به عنوان «بچه بد» دیده می‌شوند، انگیزه‌شان را برای «بچه خوب» بودن از دست می‌دهند.

با این بچه غول چه کنم؟

دوست کوچولوی‌تان باشید

والدین نباید آنقدر خشن باشند که بچه بترسد و مشکلش را بیان نکند. بچه‌هایی که از والدین خجالت می‌کشند، قدرت ابراز وجود در مقابل آنها را ندارند و بنابراین در موقعیتی که آدم‌های دیگر هستند، رفتار دیگری را نشان می‌دهند. اگر پدر و مادرها در برقراری ارتباط با فرزند‌شان موفق باشند، به چنین مشکلاتی برنخواهند خورد. چراکه بچه‌ها از مرجع قدرتشان حساب می‌برند و اگر آن مرجع بتواند رفتار درست را نشان بدهد، می‌تواند همیشه شاهد رفتارهای درست فرزندش باشد.

تنبیه ممنوع

بچه‌ها با دیدن توجه بزرگتر‌ها شرطی می‌شوند و رفتارشان را تکرار می‌کنند. پس اگر کودکی کار اشتباهی می‌کند، نباید بیشتر به آن توجه کرد، بلکه با کم‌توجهی باید به او ثابت کرد که این راه مناسبی برای جلب توجه نیست. تنبیه اولین گزینه‌ای است که این والدین ناکام برای تغییر رفتارهای فرزند‌شان به آن متوسل می‌شوند. اما این والدین نمی‌دانند که همین تنبیه جدی و برخورد سختگیرانه، یکی از دلایل تکرار این رفتارهای مخرب است و در واقع می‌تواند این رفتارها را در کودکان تقویت کند. ترس مضاعف به تقویت رفتار در بچه‌ها منجر می‌شود. اگر والدین او را تهدید کنند و بگویند که در صورت انجام این کار تنبیه می‌شوی، باید انتظار دیدن دوباره آن رفتار را داشته باشند.

نگذارید دیگران او را تربیت کنند

گاهی والدین تمام تلاش‌شان را برای نشان دادن واکنش درست به اشتباهات بچه‌ها انجام می‌دهند، اما ناآگاهی اطرافیان و دخالت‌های‌شان، کنترل شرایط را برای‌شان دشوار می‌کند. اما نباید فراموش کرد که کنترل رفتار‌های دیگران، به تسلط والدین بستگی دارد. آنها می‌توانند با حرف یا رفتار به دیگران بگویند که حق مداخله در نظام تربیتی آنها را ندارند و همراه با احترام، برای‌شان توضیح دهند که فرزندشان به چه دلیلی این رفتار را نشان می‌دهد و بهترین واکنش به کارهای او چیست.


اخطار قبلی ندهید

گاهی حساسیت والدین به این رفتارها دامن می‌زند. آنها به خاطر نگرانی‌های خودشان، قبل از آنکه اتفاقی بیفتد بچه را از بعضی از کارها منع می‌کنند و می‌گویند مبادا فلان کار را انجام دهی. اما کودکی که از این طریق به حساسیت والدینش پی برده، مخصوصا آن کار را می‌کند. کودک بر اساس رفتار پدر و مادرش، باید فرض را بر این بگیرد که امکان بروز رفتارهای مخرب در مهمانی وجود ندارد. اما اگر والدین از قبل به او اخطار دهند و بگویند حق انجام چنین رفتاری را نداری، ذهن کودک به محض ورود به جمع، به سمت آن رفتار می‌رود.

تنهایی را از او بگیرید

گاهی بچه‌ها برای جلب توجه والدین نیازی را بیان می‌کنند. برای مثال بدون آنکه گرسنه باشند غذا می‌خواهند یا مرتب به دستشویی می‌روند. والدین باید بدانند که چرا فرزندشان سراغ چنین رفتاری می‌رود. شاید در جمع شلوغ بزرگتر‌ها، او به دنبال یک همبازی است. پس پدر یا مادر می‌توانند با فهمیدن این نیاز، با بچه بازی کنند. آنها نباید انتظار داشته باشند که در این شرایط فرزند‌شان مثل یک بزرگسال برخورد کند و در جمعی که هیچ سرگرمی‌ای برایش وجود ندارد، ساعت‌ها آرام و بی‌صدا بنشیند. شاید بهتر باشد والدین با نمایش یک فیلم کارتونی یا آوردن اسباب‌بازی‌هایی که کودک با آنها سرگرم می‌شود، فضای مهمانی را برای او هم دلپذیر کنند، تا دیگر فرزندشان برای جلب توجه آنها، به این رفتارهای جایگزین دست نزند.
تبیان

 علم و دانشی که روزانه در قرن بیست و یکم با آن سروکار داریم، تغییرات بسیاری کرده است. عقیده ها و رفتار قدیمی یا به کل از بین رفته اند و یا روش های مدرن جایگزین آنها شده اند، به ویژه در علم پزشکی.

به گزارش «تابناک با تو»، هرچند علم پزشکی پیشرفت های چشمگیری داشته، هنوز هیچ تضمینی برای درمان کامل و قطعی برخی بیماری ها وجود ندارد و گاه پزشکان داروهای اضافی و درمان های ثانویه برای بیماران تجویز می کنند؛ اما در این باره باید گفت، یکی از قدیمی ترین و بحث برانگیز ترین این تجویزات، درمان سنتی به وسیله ی طب سوزنی چینی است.

بنا بر این گزارش، طب سوزنی حدود دو هزار و پانصد سال پیش در چین کشف شد و مورد استفاده قرار گرفت. این نوع درمان با استفاده از سوراخ کردن پوست به وسیله ی سوزن های نوک تیز انجام می شد. نقاط خاصی از پوست که سوزن ها در آن ها فرو می روند، باعث تحریک مغز به ترشح اندورفین می شوند که مسکن های طبیعی بدن ما هستند.

در نتیجه ی مطالعات پزشکی، شواهد و شناخت های عینی و رسمی توسط مؤسسات و سازمان های دولتی، به دست آمده که هم اکنون دلایلی برای جدی گرفتن طب سوزنی به عنوان یک درمان جایگزین ارائه می دهیم.

1 ـ بدون درد و مطمئن است

سوزن ها یکی از رایج ترین دلایلی است که مردم هیچ گاه طب سوزنی را جدی نمی گیرند. اما این سوزن ها از نوع سوزن های آمپول نیستند. سوزن های طب سوزنی بسیار نازک و بدون درد هستند. با وجود این، اگر در حین انجام یا بعد از آن، این روش کمی درد و کبودی احساس کنید، از اثرات جانبی کاملا طبیعی هستند. اما اگر درد زیادی حس کردید، برای انجام این روش به شخص دیگری رجوع کنید.

2 ـ مقرون به صرفه است

یکی از بزرگترین خوبی های استفاده از طب سوزنی به عنوان یک راه درمان جانبی، مقرون به صرفه بودن آن است. به علاوه آنکه بعضی از شرکت های بیمه هم هزینه آن را تقبل می کنند. اما اگر شرکت پوششی بیمه شما هزینه ها را پوشش نمی دهد، باز هم هزینه ی مربوط به طب سوزنی هنگامی که با یک بیماری مزمن جدی رو به رو هستید، از نظر اقتصادی به صرفه است، خصوصا در مدت طولانی.

3 ـ از فناوری روز استفاده می کند

باستانی بودن طب سوزنی به معنای این نیست که نمی‌توان آن را با فناوری جدید تطبیق داد. روشی جدید برای انجام این درمان وجود دارد که طب سوزنی الکتریکی نامیده می شود. در این روش، فرو کردن سوزن ها همراه با ایجاد پالس های الکتریکی انجام می شود. این روش حتی بر بیماری های قلبی، فشار خون و تهوع تأثیرگذار است؛ هرچند به کسانی که سابقه‌ی بیماری صرع یا تشنج دارند توصیه نمی‌شود.

4 ـ در کاهش و درمان استرس، نگرانی و افسردگی مؤثر است

یکی از دلایلی که طب سوزنی خیلی به افراد توصیه می شود، این است که روش درمانی آن بدون هیچ داروی خاصی است. داروهای بسیاری هستند که با استرس و نگرانی و افسردگی مقابله می کنند؛ اما همه‌ی آن ها اثرات جانبی دارند. در نتیجه خود آن ها به داروهای جانبی نیاز دارند. مطالعات نشان می‌دهد افرادی که منظم تحت درمان طب سوزنی قرار گرفته‌اند، در مدت درمان و بعد از آن، احساس آرامش بیشتری کرده‌اند.

5 ـ به عنوان بهترین مسکن جانشین برای مسکن های اصلی توصیه می‌شود

گفته می‌شود آمریکایی ها میلیاردها دلار صرف دارو و درمان های مختلف برای مسکن می‌کنند. در سال 1999، هشت مرکز درمانی، شامل مراکز هاروارد، دوک و استفورد تحقیقی برای یافتن بهترین جانشین داروهای مسکن راه اندازی کردند و  پنج جانشین برتر در این تحقیق مورد استفاده قرار گرفتند که البته اولین آنها طب سوزنی بود.

6 ـ در درمان بسیاری از بیماری های رایج مؤثر است

پزشکان و حتی متخصصان طب سوزنی به شما خواهند گفت این روش درمانی فقط یک درمان جانبی برای بیماری است و نه درمان اصلی. هیچ وقت به متخصص طب سوزنی اجازه ندهید شما را برای تشخیص یک بیماری معاینه کند. طب سوزنی تنها یک درمان جانبی است برای مقابله با علائم و اثرات یک بیماری.

اما جنگ بین علم روز و طب سوزنی ادامه دارد. تحقیقات بیشتری در حال انجام هستند؛ هرچند بدون توجه به افسانه ها و برداشت های غلط افراد، طب سوزنی نشان داده است که روی بیماری ها و علائم و شرایط خاص بی شماری اثر داشته است؛ مانند: آلرژی، سردرد، تهوع، درد، رگ به رگ شدگی، فشار خون، افسردگی و آرتریت روماتوئید.

منبع: lifehack

 پنج اصل مهم در رعایت قواعد املایی

در نگارش فارسی به دلایل گوناگون که موجب پدید آمدن چند گونه رسم الخط شده است، باید توجه داشت که می توان با رعایت پنج اصل تعیین شده، قواعد املایی را بهتر به کار برد و دیگر در گذاردن علامت ها و نگارش حروف متعدد فارسی دچار سردرگمی نشد. این پنج اصل عبارتند از:

اصل آسان خوانی و آسان نویسی

هنگامی که بین دو رسم الخط در نوشتن کلمه ای دچار شک و تردید می شویم بهتر است کلمه ای را انتخاب کنیم که آسان تر خوانده و نوشته می شود؛ کلمه ای که هنگام خواندن مجبور به دوباره و چندباره خوانی آن نباشیم. برای مثال نوشتن کلمه «شکستپذیر» به شکل «شکست پذیر» ساده تر نوشته و خوانده می شود، حتی اگر در رسم الخط، اصل بر اتصال باشد این ترکیب را باید طبق اصل اول جدا بنویسیم.

اصل تطابق مکتوب و ملفوظ

مطابق این اصل بهتر است کلمات همان گونه که تلفظ می شوند به کتابت در آیند. اگرچه رعایت این اصل در هیچ زبانی ممکن نیست. برای مثال در زبان انگلیسی حرف k در واژه هایی مثل knife , know خوانده نمی شود اما به نوشتار در می آید. در فارسی این اصل بیشتر در نوشتن کلمات عربی کاربرد دارد. برای مثال فارسی زبانان کلماتی مثل «بلوی، شوری، مبتلی، رحمن» را به شکل «بلوا، شورا، مبتلا، رحمان» می نویسند؛ یعنی همان گونه که تلفظ می کنند.

در زبان فارسی نیز کلماتی هستند که این قانون شامل آنها نمی شود؛ کلماتی که در آنها واو معدوله به کار رفته است. مانند: خواهر، خوارزم، خواب، خواستن، خوانا، خویش.

تلفظ واو معدوله تا قبل از قرن هفتم و هشتم هجری رایج بوده است: خُوَ (xva) در خُواهر، خُوارزم.
امروز این حرف را از کلمات حذف نکرده اند چراکه کلماتی دیگر مشابه تلفظ آنها وجود دارد که ممکن است موجب اختلاطشان شود؛ مانند
خوان/ خان، خویش/ خیش، خوار/ خار، خواستن/ خاستن.

 اصل یکنواختی قواعد

یکی از اصولی که بی تردید در نوشتن فارسی باید آن را رعایت کرد، یکدستی و یکنواختی رسم الخط است. نویسنده باید یک شیوه برای املای فارسی انتخاب کند و در همه جا به آن پایبند باشد. برای مثال اگر در رسم الخط پذیرفته شده او «جدانویسی» مبنا قرار گرفته است باید این اصل در همه جا رعایت شود. این موضوع در سازمان ها، ارگان ها و به ویژه مطبوعات اهمیت دارد و همه باید مطابق یک دستورالعمل بنویسند تا دوگانگی و تشتت در خط فارسی ایجاد نشود.

اصل اختیار اشهر

گاه پیش می آید که نویسنده بین دو گونه رسم الخط ـ که البته هر دو از لحاظ دستوری صحیح است ـ تردید می کند، در اینجا او باید با توجه به اصل اختیار اشهر گزینه ای را که در بین مردم معروفتر و پذیرفته تر است انتخاب کند.

در رعایت این اصل باید توجه داشت که گاه برخی از گزاره های نادرست در بین مردم رواج پیدا کرده است و دیگر شکل صحیح آن برای کسی آشنا نیست. در این موارد اصل اختیار اشهر اجراشدنی نیست چراکه هدف، اصلاح زبان است و به سبب پذیرفته شدن یک گزینه نادرست نباید آن را به کار برد. مثلاً بسیاری می پندارند کلمه «می گوییم» به علت کاربرد فراوان و همگانی آن صحیح است حال آن که شکل درست آن «می-گوییم» است و باید همین گزینه را انتخاب کرد.

اصل پرهیز از التباس و آمیختگی

در نوشتن برخی ترکیبات در فارسی باید توجه کرد که اتصال آنها موجب اختلاط و آمیختگی کلام نشود. برای مثال عبارت «چه را برداشتی؟» به معنی «چه چیز را برداشتی؟» اگر به شکل متصل نوشته شود معنی دیگری را به وجود می آورد: «چرا برداشتی؟»
اصولی که در بالا آمد، از مواردی است که رعایت آنها هنگام نوشتن و یا ویرایش یک نوشته، کار را بر نویسنده یا ویراستار ساده تر کرده، او را از سردرگمی و یا تعصب و تقیّد بی جا رها می سازد.

یادآوری: با وجود این قواعد، یک نکته را همواره در نظر بگیریم؛ تغییر در رسم الخط همیشه موجب نادرستی واژه نمی شود، مثلاً کتابها و کتاب ها هیچ تفاوتی با هم ندارند. اصولاً اتصال و انفصال در کلمات مرکب تغییری در معنای آن ایجاد نمی کند بنابراین خود را چندان مقیّد به قوانین رسم الخط نکنیم و بیشتر به نکات دستوری زبان بپردازیم؛ هرچند این نکته را فراموش نکنیم که منظور ما رسم الخطی است که مطابق دستور زبان فارسی باشد نه رسم الخط نادرست!

مریم اسدیان، دانشجوی دکترای زبان و ادبیات فارسی

پیشگفتار

«این زبان بهشتی، که محصول ترکیب و امتزاج قدرتمندانه دو زبان پارسی و عربی است، که هر دو، زبان‌های نیرومند و نافذ و استواری هستند، بدون هیچ تردیدی، زیباترین، خوش‌آهنگ‌ترین، عمیق‌ترین، ریشه‌دارترین، زنده‌ترین، پرخون‌ترین، رنگین‌ترین، حسی‌ترین، غنی‌ترین و کارآمدترین زبان دنیاست‌».
نادر ابراهیمی

این سخن نادر ابراهیمی درباره «زبان فارسی» است؛ زبانی که امروز با آن سخن می‌گوییم؛ زبانی که بیش از هزار سال نه تنها وسیله ارتباط میان مردم بوده است، بلکه میراث عظیمی از تفکر و فرهنگ غنی ایرانی و اسلامی را در ‌قرون متمادی از خود به جای گذاشته است؛ وسیله‌ای شده است برای خلق هنر، برای ایجاد اثری ماندگار که حاصل ترکیب موسیقی و عاطفه و تخیل است؛ خالق شعر که جولانگاه تفکر و اندیشه نوابغ و بزرگان این سرزمین کهن بوده است.

در وصف زبان فارسی می‌توان حرف‌ها زد و صفحه‌ها سیاه کرد؛ اما ستایش آن چه سود وقتی این معبود هستی ما ایرانیان در قربانگاهی به نام جامعه رو به زوال می‌رود؛ می‌گویم «قربانگاه» زیرا این روزها بیش از همیشه شاهد نوشته‌ها و گفته‌هایی در اطراف خود هستیم که برایمان تصویری دردناک را نقش می‌زنند: گویی زبان فارسی را زیر تیغ گیوتین گذاشته‌اند و ذره ذره آن را به نفس‌های آخر نزدیک می‌کنند!

وقتی ‌روی تابلوی تبلیغاتی در خیابان می‌خوانیم: «آگهی تبلیغاتی خود را در روزنامه ... انتخاب و جایزه بگیرید‌». دیگر چطور می‌توان از این دست اشتباهات فاحش ـ آن هم در انظار عمومی ـ را به قربانی شدن تشبیه نکرد؟

گویی این گونه غلط‌نویسی‌ها آنچنان در زمین جامعه فرهنگی ما ریشه دوانیده‌‌اند که هیچ امیدی به قطع علف‌های هرز نیست. وقتی به کسی می‌گویی: «معروف حضور» درست است نه «معرّف حضور»، ابرو در هم  می‌کشد که مگر‌ می‌توان چنین گفت، آن وقت فکر می‌کنند بی‌سوادم... .

براستی ‌در دنیای وارونه‌ای زندگی می‌کنیم و حق و باطل چنان با هم آمیخته شده‌اند که جدایی‌شان ناممکن به نظر می‌رسد؛ اما چه می‌توان کرد؟ سکوت هم جایز نیست، زیرا «اگر در سکوت راه نجاتی بود، مردگان فاتحان جهان بودند‌».

پس باید همچون همیشه از جایی آغاز کرد. تا به کی به جای «چنانکه» بگوییم «چنانچه»، به جای «استادان» بگوییم «اساتید»، به جای «گزارش‌ها» بگوییم «گزارشات»، به جای «علیه» بگوییم «برعلیه» و هزاران به جای دیگر... ؟

اگر از مردم عادی و عامی که هیچ تلاشی در اصلاح زبان روزمره ندارند و برعکس در بطن این جامعه رو به تغییر، خواسته و ناخواسته دست به قتل عام زبان فارسی می‌زنند، بگذریم، به سردمداران دستور زبان و نگارش فارسی نیز امیدی نیست؛ مگر به جنگاوران هم می‌توان امیدی داشت با این جنگ چندین ساله‌ای که بر سر رسم‌‌الخط فارسی به راه انداخته‌اند؟

این جنگ بی‌پایان چه سودی داشته است جز ایجاد تشویش در خط فارسی و سردرگمی نویسندگان فارسی‌زبان که هنوز هم نمی‌دانند بنویسند «دانشکده» یا «دانش‌کده»، «بیشتر» یا «بیش‌تر». فرزندان ما در کتاب‌های درسی مدرسه ‌‌می‌خوانند «کم‌تر» و وقتی وارد دانشگاه می‌شوند در همه کتاب‌هایشان می‌خوانند «کمتر»؛ حال آن که در هر دو صورت یک معنا را دریافت می‌کنند.

این جنگ بی‌پایان جز آن که رسم‌الخط هزار ساله ما را دچار تشتت کند، چه کرده است؟ جز این است که بزرگان ما همچون حافظ  و سعدی و مولانا نوشته‌اند «چیست» حال چگونه می‌توان نوشت «چی‌ست»؟ به حکم دستور زبان گشتاری نوام چامسکی ـ زبان‌شناس آمریکایی فارسی‌ندان ـ چگونه می‌توان پیشینه طولانی خط فارسی را که گنجینه‌ای از شعر و نثر از آن باقی مانده است، بر هم زد؟ حال آن که تغییر در رسم‌الخط در معنای واژگان و جمله‌ها هیچ‌گونه تغییری نخواهد داد و این تقیّد و تصلب جز آن که فارسی‌آموز و فارسی‌زبان را از راه درست زبان دور کند هیچ سودی ندارد.

آیا بهتر نیست به جای آن که خود را مقیّد کنیم به اتصال و انفصال کلمات، به فکر درست‌نویسی و ‌‌درست‌گویی باشیم و روی تابلوی تبلیغاتی بخوانیم: «آگهی تبلیغاتی خود را در روزنامه ... انتخاب کنید و جایزه بگیرید‌».

نکته دیگر که حاصل تجزم و تصلب است، ستیز با واژگان دخیل عربی در فارسی است. امروزه می‌بینیم که گروهی از عرب‌ستیزان و پارسی‌دوستان ِ شیفته وطن و سنت‌های باستانی ایران زمین، بشدت با کلمات عربی در فارسی می‌ستیزند و نه تنها برخی از واژگان عربی را حذف که رسم‌الخط عربی را نیز دستخوش تشویش کرده‌اند؛ چنانکه «مسأله» را می‌نویسند «مسئله» به بهانه فارسی کردن رسم‌الخط، حال آنکه «مسئله» با وجود همزه بر روی پایه «ی» همچنان عربی است و اگر قرار بر فارسی کردن آن باشد باید بنویسیم «مسیله»؛ چنانکه «فائده» را می‌نویسیم «فایده»!

از بین بردن کلمات عربی در فارسی از آن دست تجزماتی است که کم‌کم به زبان غنی فارسی لطمه وارد می‌کند. بی‌آنکه این عرب‌ستیزان بدانند که زبان عربی، زبان پرمایه‌ای است با دایره واژگانی بسیار و بی‌تردید کمک بزرگی به زبان پارسی کرده است. نگارنده این سطور هرگز با حمله اعراب به ایران زمین و از بین رفتن فرهنگ و تفکر ایرانی ـ به ویژه در آن دو قرن سکوت سیاه و فترت‌انگیز ـ نه موافق است و نه از آن دل خوشی دارد اما این همه تجزم را نمی‌پذیرد و نمی‌تواند خدمتی را که زبان غنی عربی به فارسی کرده است نادیده بگیرد.

نادر ابراهیمی باز چه خوب گفته است: «زبان شریف عربی، زبانی است قدرتمند، پرخون، سیال، مستحکم و بسیار پر واژه. زبان پارسی قبل از اسلام، زبانی است لطیف و مهربان؛ اما کم خون، کم واژه و نارسا. در آمیختن این دو زبان، از یک سو پسوندی ـ پیشوندی ـ میان‌وندی شدن و از سوی دیگر به طور وسیع تصریفی و اشتقاقی شدن زبان فارسی را به کوهی رفیع و جلیل تبدیل کرده است‌».

چنانکه در کشورهایی مانند تاجیکستان که به زبان فارسی دری سخن می‌گویند، مردم گاه با کمبود واژه مواجهند اما ما چنین نیستیم و این امر را شاعران و نویسندگانمان طی قرن‌ها اثبات کرده‌اند.

فکر می‌کنید اگر نصرالله منشی به زبان عربی آشنا نبود، آیا اثری به زیبایی و ماندگاری «کلیله و دمنه» خلق می‌شد؟ اصلاً بیایید به این موضوع نگاهی تاریخی داشته باشیم. به جز شاهنامه ـ که من فکر می‌کنم در دوره خودش اثری نادر و حاصل نبوغ فردوسی است و بی‌تردید فراتر از زمان خویش ـ هیچ یک از آثار قرن چهارم و پنجم که هنوز زبان عربی به قدر قرون بعدی در میان ایرانیان آن دوره رواج نداشت، اثری ماندگار و با اصالت نشد. نمی‌توان آثار شاعرانی مانند فرخی، کسایی، عنصری و حتی منوچهری را از جهت ماندگاری و اصالت در زبان و حتی مضمون، با آثار شاعران آشنا به زبان عربی همچون سنایی، عطار، نظامی، مولانا، سعدی و حافظ مقایسه کرد. بی‌شک آشنایی این بزرگان با زبان عربی یکی از عوامل مهم در خلق آثارشان بوده است.

اگر امروز بخواهیم زبان عربی را از فارسی حذف کنیم و یا واژگان جدید ـ و گاه بی‌مایه و غلط ـ به جای آنها بگذاریم چه بر سر گنجینه شعر و نثر فارسی ما خواهد آمد؟ به این بیت زیبای حافظ توجه کنید:

دل کز طواف کعبه کویت وقوف یافت                             از شوق آن حریم ندارد سر حجاز

اگر 50 سال آینده ـ که بی‌تردید ستاره درخشان غزل حافظ همچنان در آسمان ادب فارسی خواهد درخشید ـ فرزندان ما این بیت را بخوانند و عربی ندانند قطعاً یک کلمه از آن را نخواهند فهمید.

پس به نظر می‌رسد بیش از آن که بر سر واژگان عربی و نیز رسم‌الخط فارسی جنگ بیهوده کنیم بهتر است درست‌نویسی و دستور زبان و نگارش فارسی را خوب بیاموزیم. آنچه امروز موجب نگرانی است نقش‌ رسانه‌های جمعی در ترویج زبان فارسی است، زیرا هر روز شاهد اشتباهات فاحشی از سوی گویندگان و نویسندگان این رسانه‌هاییم.

به نظر می‌آید لزوم آموزش «نگارش و ویرایش» در سطح عمومی از جمله مسائلی است که در سطح جامعه و از سوی مسئولین نادیده گرفته شده است. چه بهتر بود در کنار این همه آموزش‌های رایگان در فرهنگسراها و مکان‌های فرهنگی، اجتماعی ـ از آموزش گلکاری و گلسازی گرفته تا آموزش‌های قبل از ازدواج و آیین همسرداری و... ـ کارگاه‌هایی برای آموزش درست‌نویسی و آموزش دستور زبان و نگارش فارسی ترتیب دهند، شاید که امیدی باشد تا زبان فارسی از این قربانگاه نجات یابد و بیش از این در گزند باد و طوفان نباشد و فردوسی بزرگ افسوس نخورد که چرا هزار سال پیش گفت:

          بسی رنج بردم در این سال سی                            عجم زنده کردم بدین پارسی

* مریم اسدیان، دانشجوی دکترای زبان و ادبیات فارسی

 دوبینی (Double vision) که به عنوان دیپلوپیا ( diplopia) نیز شناخته می شود، ممکن است خود علامت یک بیماری جدی مانند تومور، لخته خون یا ترومای سر (ضربه) باشد و یا اینکه تنها یک علامت ساده خستگی چشم یا تجویز اشتباه عینک باشد.


به گزارش «تابناک با تو» کودکانی که دچار ناتوانی هایی مانند سندرم داون یا فلج مغزی هستند، ممکن است دوبینی را به علت اختلال عملکرد یا ناهماهنگی عضله چشم تجربه کنند. عوامل دیگر آن عبارتند از بیماری های عصب شناختی و التهابی. دوبینی می تواند "دو چشمی" باشد؛ به این صورت که زمانی که فرد از هر دو چشم استفاده می کند دارای دوبینی می شود، یا "یک چشمی" باشد به این صورت که زمانی که فرد تنها از یک چشم استفاده می کند نیز دارای دوبینی است.

 
شکل- دوبینی به 4 نوع بالا می تواند دیده شود

بیماری های چشم مسبب دوبینی

طبق گزارش Eyerobics.com دوبینی معمولا علامت وضعیتی به نام انحراف چشم یا لوچی (استرابیسم) است. در این وضعیت، چشمها در جهت مناسب قرار ندارند و ممکن است به سمت یکدیگر، دور از هم، به بالا یا به پایین انحراف داشته باشند. انحراف چشم همیشه موجب دوبینی نمی شود اما زمانی که موجب دوبینی می شود، کودک سرش را کج می کند یا میچرخاند تا با یک چشم ببیند و نگذارد تصویر دوتایی ایجاد شود. دکتر میچل اسکیمن اپتومتریست و نویسنده کتاب "Understanding and Managing Vision Deficits" بر اهمیت شناسایی زود هنگام و درمان این اختلال تأکید می کند چون جلوگیری از دید یک چشم، می تواند باعث از بین رفتن یا عدم رشد تیز حسی بینایی شود. دوبینی تک چشمی بسیار نادرتر از دوبینی دو چشمی است.

 
شکل- تصویر بالا حالت طبیعی چشم، تصویر پایین انحراف چشم
 
پروفسور جان هاپکینز از چشم پزشکی Susan B. Bressler گزارش می کند که دوبینی تک چشمی می تواند به واسطه آستیگماتیسم، خشکی چشم، برخی انواع مشکلات شبکیه یا آب مروارید ایجاد شود. آستیگماتیسم وضعیت شایع و قابل درمانی است که در آن شکل قرنیه نامنظم می شود. وضعیتهای جدی دیگری که می توانند موجب دوبینی شوند عبارتند از جا به جایی عدسی و جدا شدن شبکیه.

 
شکل- دوبینی ناشی از جدا شدن شبکیه

بیماری های مسبب دوبینی  

بیماری هایی که می توانند دوبینی ایجاد کنند عبارتند از ام اس، مننژیت، سکته مغزی و بیماری عصبی عضلانی میاستنی گراویس. طبق گزارش Bressler، دو عامل شایع دوبینی در بزرگسالان بالای 50 سال وضعیتهای تیروئیدی و آسب اعصاب مغزی هستند. کاهش جریان خون به علت بیماری هایی مانند پر فشاری خون یا دیابت کنترل نشده می تواند به عصبهای مغزی آسیب وارد کند. به علاوه وضعیتهای عصبی مانند سندرم گیلن – باره گاهی اوقات بر چشم اثر میگذارند و موجب تاری دید و یا دوبینی می شود. طبق گزارش مؤسسه ملی سلامت امریکا، سندرم گیلن - باره اغلب به دنبال یک عفونت خفیف اتفاق می افتد و موجب التهابی می شود که بخشهایی از عصبها را از بین میبرند. میاستنی گراویس یک بیماری خود ایمن است که می تواند باعث شود عضله چشم بیش از حد ضعیف شود و نتواند حرکات چشم را کنترل کند. بیمارانی که میاستنی گراویس دارند اغلب دچار افتادگی یا فرورفتگی می شوند.

 
بیماری های مغزی مسبب دوبینی

دوبینی ناگهانی ممکن است نشانگر وضعیت پزشکی جدی باشد. دوبینی می تواند به واسطه سکته مغزی، ضربه سر، تومور مغزی، تورم مغزی یا آنوریسم اتفاق بیفتد.  میگرن چشمی ممکن است علاوه بر ایجاد سردرد، اختلالات بینایی مانند دوبینی ایجاد کند. میگرن چشمی تصور می شود به علت تغییراتی در جریان خون در مغز ایجاد شود. تشخیص درست این وضعیت حیاتی است چون علائم جدا شدن شبکیه (وضعیتی که نیاز به درمان فوری دارد تا از کوری جلوگیری شود) با میگرن چشمی ممکن است به اشتباه گرفته شود.

منبع: livestrong
زینب رهامی